فلاکت ، بدبختی ، بیچارگی همه ی ایرانو گرفته.کاش از دست من کاری بر میومد.کاش از دسته همه ...تصویر دختری که ? شنبه توی یکی از بهترین خیابونای شهر روی زمین نشسته بود و سرش رو توی دستاش گرفته بود از ذهنم پاک نمیشه.یا اون پسری که از شیمی درمانی تمام موهاش ریخته بود و چشماش توی کاسه ی صورتش می خواست از حدقه بیفته بیرون...

نه حداقل اگه خیلیا نمی فهمن دور و برشون چی میگذره من می فهمم.چه فرقی می کنه.شاید من اگه بابام پولدار نبود حالا جای یکی از اونا توی خیابون بودم یا داشتم شیشه تمیز می کردم یا شاید با حسرت غذا خوردن بچه های دیگه رو تماشا می کردم.اون دختری که شاید همسن منه چه فرقی باید داشته باشه با دوست دختر من که نه می دونه فقر چیه نه طعمشو چشیده.شایدم بدونه فقر چیه اما خیلی از ماها طعم اونو نچشیدیم.دوست دخترم یا دوست دختر شما یا دوست پسرتون وقت اضافشو توی تریا میشینه با شما حرف میزنه ، اما خیلیا به سن من ، تو و ... شب غذا ندارن.کاش خیلی از ماها اینو می فهمیدیم...

سر اینکه هر شب بری بیرون با بابا و مامانت دعوا داری.اما نمی دونی بعضیا آرزو دارن باباشون یه شب فقط یه شب اونا رو ببره بیرون.نه من نمی گم شما زندگی نکنید.حرفم این نیست.تقدیر خیلی از چیزها رو رقم می زنه.اما یادمون باشه آدمای فقیر دور و برمون هستن.زندگی توی چزخ زدن توی شهر خلاصه نمیشه.توی الافی توی خیلی از چیزای دیگه...

بعضی از ماها اونقدر غرق میشیم که یادمون میره ای بابا اصلا ما چی بودیم ؟ بعضیا تا بعد از دو روز آدم میشن روز سوم یادشون میره کی بودن ، اما همونی هستن که سه روز پیش بودن.

خیلی از ماها نمی خوایم با بلاهایی که به سرمون اومده سر عقل بیایم.هممون یکی هستیم.من با اون کسی که توی خیابون خوابیده هیچ فرقی ندارم ، اما حالا که شرایط اینطوری رقم خورده ، باید بفهمم آدمایی مثل من اینطور دور من دارن زندگی می کنن.حداقل اینقدر نخورم که مجبور باشم دو ماه راه برم تا چربی هاش بسوزه !

نمی خوام کسی رو سرزنش کنم ، اما خیلی از این بدبختی ها دلم گرفته...همین.

اینا حرفای چیزخله